تأثیر جمع آوری آب باران به روش هلالی آبگیر بر احیاء پوشش گیاهی مرتع تنگندام شهرستان زاهدان

چکیده یکی از راه های مهم سازگاری با خشکی و جلوگیری از روند بیابان زایی، استفاده مفید از منابع آب است و باید سعی کرد تا حتی الامکان از ریزش های جوی و جریان های سطحی به نحو مطلوب استفاده شود. در همین راستا جمع آوری آب باران و احداث هلالی آبگیر در سطح قابل توجهی از مراتع استان سیستان و بلوچستان ایجاد گردیده است. از آنجایی که ارزیابی تغییرات در اکوسیستم های مرتعی پس از اجرای عملیات اصلاح و احیاء برای تعیین آثار مثبت یا منفی آن ضروری است، این مطالعه به منظور بررسی اثرات احداث سازه هلالی بر روی پارامترهای پوشش گیاهی در مرتع تنگندام زاهدان صورت گرفت. برای این منظور دو منطقه شامل اجرای سازه هلالی و شاهد (عدم اجرای هلالی) تعیین شد. در هر منطقه با استفاده از روش نمونه برداری سیستماتیک _ تصادفی و با استفاده از 20 ترانسکت 100 متری و تعداد 20 پلات برداشت داده ها در فصل رشد گیاهان (فروردین، اردیبهشت) سال 92 انجام شد. فاکتورهای تولید و درصد پوشش تاجی برآورد گردید. به منظور مقایسه پارامترهای گیاهی در تیمار هلالی با تیمار شاهد داده ها با آزمون t تجزیه و تحلیل شدند. در این تحقیق متوسط درصد تاج پوشش کل گونه ها در منطقه طرح برابر با 36/20 و متوسط درصد تاج پوشش کل گونه ها در منطقه شاهد برابر با 08/11 بوده و نشان از بالاتر بودن میزان درصد تاج پوشش در منطقه طرح دارد و در ارتباط با بررسی تأثیر هلالی آبگیر بر میزان تولید مرتع که برابر با 046/0 بود، فرض مخالف پذیرفته شد. یعنی اینکه احداث هلالی آبگیر با سطح اطمینان 95 درصد باعث افزایش میزان تولید شده است.